महिनाको २० गते पुगेपछि मलाई लाग्छ म त क्षमाको भण्डार हुँ । जँहा जे गरेपनि, जसलाई बोले पनि सरी मागेर हैरान । अनि म पनि दानवीर कर्णभन्दा कम कँहा छु र? दिइ हाल्छु माफी ।
मलाई सबैभन्दा मिठो लाग्ने माफी मगाई एउटा महिलाको छ । हुन त म वहाँलाई चिन्दिन । दैनिक कुराकानी हुन्छ तर परिचय गर्न पाएको छैन । वँहा नेपाल टेलिकममा काम गर्नु हुन्छ । मैले प्रत्येक पटक फोन गर्ने प्रयास गर्दा कति मिठो आवाजमा बोल्छिन.."माफ गर्नुहोला, तपाईको ब्यालेन्स रकम कम भईसकेको छ..." आहा..कति मिठो भाषामा मेरो गरिबीलाई घोच्छिन तै पनि म त दानवीर....
बालुवाटारको नेपाल राष्ट्र बैंक अगाडीको एटिएम, मेरो प्यारो छ । बाटोमा पनि पर्छ र राष्ट्रिय ढुकुटी अगाडी भएकोले त्यसप्रति विश्वास पनि लाग्छ अलि बढी । तर महिनाको अन्त्यतिर उ पनि ठुस्किन्छे म सँग । कार्ड घुसायो, सबै प्रकिया पुर्यायो, अन्तमा उ पनि भन्छे..."Sorry, Your account balance is Low" अब यँहा पनि माफी दिन परिहाल्यो ।
मेरी प्राणप्रिय, जसलाई संसारले मेरो गर्लफ्रेन्ड भन्छ । तर म चाँही साथीमात्र भन्न रूचाउँछु । अब सम्बन्धमा पनि महिला पुरूष भनेर किटेर भनिराख्न पर्छ र?
कति हार्दिकताका साथ म भेटघाटको प्रस्ताव राख्छु, अनि भन्छु, बाइकमा तेल छैन..आज यसो काठमान्डौको बाटो नापौं न है...उताबाट जवाफ आउँछ...
"सरी है, हेर न मेरो कस्तो खुट्टा दुखिराछ । अनि घरमा काम पनि छ । आज नभेटुँ न है...सरी ल..नरिसाउ न है"
सबै भन्दा प्यारो मान्छेले माफी माग्दा नदिने कोही छ होला? म पनि अपवाद हैन । :P
Wednesday, April 21, 2010
No comments:
Post a Comment